The Right to Demand to Withhold Information as an Expression of Patient’s Autonomy
Abstrakt
The right to demand to withhold information is an expression of respect towards patient’s will and his autonomy as well as denial of the paternalistic conception of a relation between an ill individual and his doctor. It is the patient who, as a disposer of the right to information, decides if and to what extent he wants to receive such information. Despite the fact that the right to information has been widely described in the medical law literature, the right to demand to withhold information, which is directly connected to it and ensuing from it, has not been thoroughly examined yet. Because of that, it seems right and reasonable to analyse the issue related to the boundaries of patient’s autonomy. It should be emphasised that none of the current Laws pertaining to the obligation to inform have stated that the patient has the right to not be informed of his health condition. The institution of demanding to withhold information raises many concerns while in medical practice it very oft en occurs. The following paper examines the scope of the patient’s right to demand to withhold information as well as the circumstances of excluding and restricting that right. Additionally, it widely describes the consequences caused by the right to resign from information. In particular, a part of the paper is devoted to the legal character of an expressed consent to treatment in accordance with the opinions expressed in the legal doctrine.Bibliografia
Augustynowicz A., Budziszewska-Makulska A., Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Komentarz, Warszawa 2010.
Boratyńska M., Autonomia a granice upoważnienia osoby bliskiej i zaufanej, “Prawo i Medycyna” 2014, No. 1 (54 vol. 16).
Boratyńska M., Konieczniak P., Prawa pacjenta, Warszawa 2011.
Bujny J., Prawa pacjenta między autonomią a paternalizmem, Warszawa 2007.
Drozdowska U., Cywilnoprawna ochrona prawa pacjenta, Warszawa 2007.
Drozdowska U., Wojtal W., Zgoda i informowanie, Warszawa 2010.
Dukiet-Nagórska T., Stosowanie ustawy o zawodzie lekarza przez psychiatrów i ustawy o ochronie zdrowia psychicznego przez lekarzy innych specjalności, “Prawo i Medycyna” 2004, No. 4, (17 vol. 6).
Dukiet-Nagórska T., Świadoma zgoda w ustawodawstwie polskim, “Prawo i Medycyna” 2000, No. 2 (6/7 vol. 2).
Dyszlewska-Tarnowska A., (in:) L. Ogiegło (ed.), Ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Komentarz, Warszawa 2015.
Filar M., Lekarskie prawo karne, Kraków 2000.
Górski A., Leczyć czy nie leczyć? Dylematy podejmowania leczenia z punktu widzenia konfliktu dóbr, “Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych”, Rok XV: 2011.
Górski A., O obowiązku lekarza poinformowania pacjenta i zgodzie pacjenta na zabieg, “Studia Iuridica” No. 39, 2001.
Grego M., Podstawy i konsekwencje decyzji lekarza o ograniczeniu pacjentowi informacji o jego stanie zdrowia i rokowaniu, (in:) J. Haberko, R.D. Kocyłowski, B. Pawelczyk (eds.), Lege Artis problemy prawa medycznego, Poznań 2008.
Karkowska D., Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Komentarz, Warszawa 2016.
Kubicki L., Nowy rodzaj odpowiedzialności karnej lekarza (przestępstwo z art. 192 KK), “Prawo i Medycyna” 2000, No. 8.
Michałowska K., Charakter prawny i znaczenie zgody pacjenta na zabieg, Warszawa 2014.
Michałowska K., Informowanie pacjenta w polskim prawie medycznym, “Prawo i Medycyna” 2003, No. 13 (vol 5).
Nesterowicz M., Prawo medyczne, Toruń 2016.
Nowak W., Prawne formy zgody pacjenta na eksperyment medyczny (zagadnienie cywilnoprawne), “Prawo i Medycyna” 2005, No. 3 (20, vol. 7).
Sośniak M., Cywilna odpowiedzialność lekarza, Warszawa 1968.
Świderska M., Zgoda pacjenta na zabieg medyczny, Toruń 2007.
Tymiński R., Odpowiedzialność lekarza za udzielenie informacji nadmiernej, “Prawo i Medycyna” 2012, No. 1 (46 vol. 14).
Zielińska E. (ed.), Ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Komentarz, Warszawa 2008.
